Afgelopen maandag heb ik The Internet Chinese Music Archive gevonden. Vanochtend
heb Li-Xia een aantal liedjes van deze site laten horen en
de meeste leek ze te kennen. Een aantal kon ze zelfs helemaal
meezingen. Ook op YouTube zijn er filmpjes te vinden uit de
jeugd van Li-Xia, zoals bijvoorbeeld
the movie interlude of "The Prairie children",
My Homeland, The East Is Red (een musical uit 1964) en
Chairman Mao.
Gisteravond ben ik naar het Alzheimer Café
geweest. Het ging over herinneringsdozen en levensboeken. Een
herinneringsdoos is een doos met allemaal voorwerpen uit de
jeugd van de dementerende die gebruikt wordt om herinneringen
op te roepen. Een levensboek is een boek met foto's, plaatjes
en korte verhaaltjes over het leven van de dementerende. Ik
ga zeker de familie van Li-Xia vragen voor voorwerpen, films
en muziek uit haar jeugd. En misschien moeten we ook voor haar
een levenboek gaan maken. Dit kan eventueel ook in de vorm
van een website of in de vorm van een DVD.
Herman Brood Uncut is een film op DVD en een boek die ter gelegenheid van zijn 60 geboortedag zijn
gemaakt. Ik heb dit op zaterdag 17 januari 2009 gekocht bij
boekwinkel Broekhuis.
Gisteravond heb ik de DVD bekeken.
De film is gemaakt van materiaal dat over gebleven
is na het maken van Rock 'n' Roll Junkie over het leven van Herman Brood.
De film bestaat uit een schijnbare willekeurig gekozen selectie
van fragmenten die niets met elkaar lijken te maken, maar na
afloop had ik toch de indruk dat de makers wel degelijk hadden
nagedacht over de ordening van de fragmenten. Het "uncut" slaat
dan ook vooral op het feit dat het materiaal niet echt gemonteerd
is. Men heeft alleen het geluid bij beeld gezocht en deze
gesynchroniseerd. Maar soms lopen geluid en beeld plotseling
uit elkaar of wordt het beeld vervangen door een wit scherm.
Ook zie je vaak de klop op de microfoon aan het begin of het
eind van een opname bedoelt om geluid en beeld te synchroniseren.
Toch is dit absoluut niet storend en past het eigenlijk wonderwel
bij de stijl van de film. Ergens kwam de film mij wel bekend
voor. Ik denk dat ik hem al een keer op TV gezien heb.
Het boek, dat ik al eerder had van 28 februari tot en met 3
maart 2009 gelezen, bestaat uit
stukjes van een twaalftal schrijvers die al dan niet op
basis van de film herinneringen ophalen over Herman Brood.
Wat betreft de verscheidenheid van verhalen, heeft het boek
wel iets van de film weg. Toch geeft het wel een aardig beeld
van wie Herman Brood was. Het openings verhaal van
Ton van der Lee
spreekt over de eenzaamheid in het leven van Herman Brood.
Alles bij elkaar toch een indrukwekkend boek.
Vanochtend heb ik het boek Een jaar met duizend dagen
van Berit Degnæs uitgelezen
waarin ik op 28 februari begonnen was, de dag dat ik het bij De Slegte gekocht heb.
Het is een autobiografisch boek waarin de schrijfster schrijft
over de laatste duizend dagen van haar man, een jong dementerende,
die net iets ouder was dan Li-Xia nu is, toen er bij hem
de ziekte van Alzheimer werd vastgesteld. Bij hem was het
verloop van de ziekte wel veel agressiever. Een aangrijpend
maar ook schrijnend verhaal. Het heeft me wel weer aan het
denken gezet over de keuzes die je kunt maken. Ik vraag me
af hoeverre het in Nederland mogelijk is om het geld wat
een verpleeghuis krijgt ook als PGB uitgekeerd kan
worden.
Vanochtend maakte Li-Xia een fout bij het invoeren van
haar pincode. 's Avonds lukte het haar gelukkig om hem weer
te herinneren. (Ik weet hem ook, dus dat is niet zo zeer het
probleem.) Het was wel even schrikken, voor mij.
Andy gaf gisteren en vandaag opnieuw blijk van een zeer
goed geheugen toen ik hem voorlas uit het verslag van
de drie weken die hij vorig jaar in de zomer op de
Losserhof is geweest. Hij wist zich nog allerlei details
te herinneren. Zeer opmerkelijk vond ik het. Je verwacht
het op een bepaalde manier niet.
Op de achterkant staat "Deze roman heeft alles in zich om een echte
Hollywoodfilm te worden" - Telegraph. Wat een onzin, er had moeten
staan: "Het verhaal achter deze roman", want dit boek is een
verzameling gedachten en niet een verhaal dat zich laat verfilmen.
De flaptekst geeft meer details dan het boek zelf. Ik had een helder
verhaal verwacht, maar trof een nogal literaire, vaak moeilijk te
begrijpen tekst aan. Er wordt een erg associatieve, haast
flow-of-consciousness stijl gebruikt. Er zit geen duidelijke
verhaallijn in. Vaak is niet duidelijk wanneer het beschrevene
plaatsvind en er wordt lustig door de tijd heen en weer gesprongen.
Ook is vaak niet duidelijk of iets letterlijk of figuurlijk, dan wel
tegenovergesteld bedoelt wordt. Letterlijke zaken worden gebruikt
om gevoelens te beschrijven en omgekeerd. De schrijfter geeft haast
geen enkele details over haar geliefde. Het is ook duidelijk dat het
niet een autobiografisch verhaal is, het is een roman, want de ik
figuur legt uitgebreid uit hoe haar vader de naam Anoushka uit heeft
gekozen, als een soort magische naam, terwijl de schrijfster zelf
Natasha heet. Op een zekere manier schrijft ze heel eerlijk over haar
diepste gevoelens, op een andere manier houdt de schrijfster je op
een afstand door je de details van het verhaal te onthouden en alleen
over gevoelens te praten. Ik hoop niet dat het boek (het verhaal!) ooit
verfilmd wordt.
Dit boek nodigt wel uit om herlezen te worden, al was het alleen maar om
het beter te begrijpen. In dat opzicht is het ook totaal niet hinderlijk
dat er in het boek zelf enige herhaling zit.
Toen er gisteren bij Lotto Weekend Miljonairs er een vraag over was, van wie
"Colonel"
Tom Parker de manager was, wist daar onmiddelijk het antwoord op.
Dat kwam omdat het verhaal Elvistranen in het gelijknamige
boek van Bart Chabot had gelezen. Ik heb dit boek vandaag
uitgelezen. Ik was op 10 maart in het boek
begonnen dat ik op 28 februari bij
De Slegte heb gekocht. Het boek bevat naast het
genoemde verhaal ook nog de verhalen Blijtjesdag en Onroerend
goed. Deze verhalen hebben weinig of zelfs niets met elkaar te
maken. En ook het eerste verhaal Elvistranen kan gezien worden
als twee losse verhalen, de eerste een vakantie ervaring, waarin het
boek The Rough Guide to Elvis een kleine rol speelt en een
soort interview van Toon Nieuwenhuisen, de vorig jaar overleden
Elvis imitator. Het tweede verhaal eindigt absurd en het laatste
verhaal vrij abrupt met een beetje een open einde.
Vandaag ook nog het boekenweekgeschenk De heilige Antonio
door Arnon Grunberg in een dag uitgelezen.
Ik had het gisteren om 16:48:48 bij De Slegte voor 1 Euro gekocht.
Ik moet zeggen dat ik het een beetje een vreemd boekje vond.
De schrijver suggereerd ook dat hij het uit het Engels vertaald
heeft, maar dat lijkt me erg sterk. Alhoewel het verhaal iets
wat bizar eindigd, klinkt het toch heel geloofwaardig. Ik ben
wel benieuwd waar Grunberg de inspiratie voor dit verhaal vandaan
heeft gehaald. Het zou me niets verbazen als het toch ergens op
de werkelijkheid is gebaseerd.
Vanavond is Annabel opgehaald door de moeder van een goede
vriendin die ze via school kent. Ze gaat de komende week,
net zo als afgelopen week, voor vier nachtjes bij hen logeren.
De laatste tijd komt Annabel thuis niet echt tot rust en vind
ze het moeilijk om aan haar huiswerk toe te komen. Toch wil
ze heel graag hard werken zodat ze volgend jaar misschien naar
3-HAVO kan overstappen. (Vandaag heeft ze nog een 10 gehaald
voor Nederlands.)
De familie woont in een heel bijzonder houten huis, dat ze zelf
aanduiden met "onze blokhut". De balken die de muren uitmaken
zijn inderdaad om-en-om gestapeld als een echte blokhut.
Gisteren is Annabel samen met Li-Xia naar de Intratuin geweest
om wat spulletjes te kopen. Thuis heeft ze die, op haar zeer
creatieve manier, samengevoegd tot een prachtig schaal met
daarin waxinelichtjes met de geur van Magnolia. Die heeft ze
vanavond meegenomen naar de familie waar ze logeert om hen te
bedanken.
Vanochtend het boekenweekgeschenk Gala van
Ronald Giphartuitgelezen nadat
ik er gisteren in was begonnen. Ik heb het boek
afgelopen zaterdag om 16:48:48 gekocht bij
De Slegte voor 1 Euro.
Het boek heeft wel een grappig vertel perspectief.
De hoofdpersoon richt zich in het verhaal tot haar net
overleden minnaar. In haar verhaal lopen twee verhaallijnen
door elkaar. Enerzijds verteld ze over de gebeurtenissen
van de afgelopen dag, maar daar door heen verteld ze het
verhaal van hun geheime verhouding. Af en toe onderbreekt ze
haar verhaal met opmerkingen van haar vader, die ze als enige
op de hoogte heeft gebracht van haar verhouding. Ondanks dat
er grappige dingen in het verhaal voorkomen, kwam het verhaal
toch heel serieus op mij over en maakte het dat ik nadacht
over mijn eigen leven. (De minnaar van de hoofdpersoon, overleed
vrij plotseling binnen een maand.) Wat zou er gebeuren als
ik plotseling zou overlijden? Maar ook: Wat heb ik met mijn
leven bereikt? Wat doe ik met mijn leven? Waar leef ik voor?
Vanmiddag belde Li-Xia met een vage vraag over wat
onze huisarts heeft gezegd. Ik had haar gisteren een
briefje gegeven om bloed te laten prikken. (Dit
omdat ze in het verleden eerder met medicijnen moest
stoppen omdat haar bloedwaarden voor de lever niet
goed waren en omdat ik recentelijk heb gelezen dat
er een mogelijke relatie bestaat tussen een slecht
werkende lever en Alzheimer. Vanochtend ook een
afspraak bij de neuroloog gemaakt voor 15 mei.) Ik
vroeg haar of ze dat had gedaan en ze zei van niet.
Ik zei dat ze het briefje moest gaan zoeken en me
daarna terug te bellen.
Nog geen minuut later belde ze me met de mededeling
dat ze het had gedaan. Ik vroeg haar of ze bij haar
bloed hadden afgenomen. Nee, antwoordde ze stellig.
Ik vroeg haar wat ze had gedaan. Ze vertelde me dat
ze er wel naar toe was gegaan, dat het druk was, en
dat ze daarna naar fitness was gegaan, wat in hetzelfde
gebouw was. Na afloop was ze schijnbaar nog een keer
daar langs gegaan, en hadden ze haar verteld dat alles
klaar was. Ik begreep er helemaal niets van en toen
ik zag (op de website) dat ze maar tot half 11 open
waren, vermoedde ik dat ze misschien weg was gelopen
nadat ze het briefje had in geleverd en dat ze half
11 was teruggekomen. Ik heb haar verschillende keren
gekeken om naar haar armen te kijken, maar volgens
haar was ze niet geprikt. (Het woord "elleboog" begreep
ze niet.)
Uiteindelijk heb ik zelf maar even naar het laboratorium
gebeld en daar konden ze me al snel vertellen dat ze wel
geprikt was. Toen ik haar daarover opbelde, moest ze er
van lachen, want ze kon het zich echt niet herinneren.
Ik zal vanavond nog wel even voor de zekerheid in haar
ellebogen kijken of daar nog iets te zien is.
Volgens een Engelstalige persbericht zou er mogelijk een verband kunnen
bestaan tussen Reminyl en epilepsie bij mensen met de ziekte van
Alzheimer.
Professor Tibor Harkany heeft (bij muizen) ontdekt dat een
te veel aan beta-amyloïde tot gevolg heeft dat zenuwcellen
vaker afvuren, wat in bepaalde gevallen kan leiden tot een epileptische
verschijnselen. Sommige medicijnen, zoals Reminly, wat Li-Xia op
dit moment gebruikt, versterken de signalering tussen zenuwcellen
en zouden dus in theorie epileptische verschijnselen kunnen
versterken.
Vanochtend het boekje Twee dochter en een reiger van
Martin Bril uitgelezen waarin ik op
21 maart ben begonnen en dat ik op 28 februari had gekocht bij De Slegte als 3 voor 10 Euro. Ik vond het een leuk en prettig te
lezen boekje. Het is wel duidelijk dat het een verzameling columns
is die eerder elders zijn gepubliceerd. Vooral tegen het eind wordt
dit een beetje hinderlijk als hij voor de zoveelste keer uitlegt
dat hij twee dochter heeft. Prima als je je columns tot een boekje
bundelt, maar neem dan tenminste nog even de moeite om hier en daar
een zin even iets aan te passen en een eventuele herhaling, dat je
dochter geen kusje meer wil op het schoolplein, weg te laten of te
herschrijven. Of zet er anders de datum waarop de column verschenen
is er boven, want dan kun je als excuus aanvoeren dat het een letterlijke
weergave van de column is.
Vanmiddag het boekenweekgeschenk De pianoman van Bernlef uitgelezen
waar ik gisteren in was begonnen. Ik had het op 14 maart voor één Euro gekocht. Het verhaal is gebaseerd op het
waargebeurde verhaal van een man die aanspoelde op het strand van
Sheerness op 7 april 2005. Het verhaal is vlot geschreven en komt
op mij als realistisch over.
Vanavond het boek Zwertocht tussen de sterren
(Citizen of the Galaxy)
van Robert Heinleinuitgelezen waarin ik afgelopen zondag
in was begonnen, nadat ik het op zaterdag bij
boekwinkel Kruimeltje
gekocht had voor vijf euro. Ik heb dit boek al twee keer
eerder gelezen en wel op 13 en 14 mei 1977
en 13 maart 1982. Nu begrijp ik
weer waarom ik het boek de vorige twee keren in een dag heb
uitgelezen. Als ik er dit keer de kans voor had gehad, had ik
het waarschijnlijk weer gedaan. Het is gewoon een heel spannend
maar ook zeer interessant verhaal. Wat me vooral opvalt zijn
de consistentie van de door hem gecreëerde alternatieve
samenlevingen.
Thuis pagina
| Februari 2009
| April 2009