Zo Ma Di Wo Do Vr Za
1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29
|
Vier mini bloempotjes
Sinds vorige week staan er op mijn nachtkastje vier zalmkleurige
mini bloempotjes met plastic bloemen er in. Deze heeft Li-Xia
gekocht omdat ze mooi vond en omdat ze niet zo duur waren. Ik heb
besloten om ze maar te laten staan.
Vorige week was ik een beetje opgebrand en heb ik een aantal dagen
vrij genomen. Misschien had ik me beter ziek kunnen melden, maar
ik vind dat moeilijk. Ik werk bij een klein bedrijf en mijn werkgever
heeft geen verzekering voor ziektekosten. Dus als ik me ziek meld
dan komt het er op neer dat ze me toch gewoon moeten door betalen.
Ik heb het gevoel dat als ik me ziek zou melden ik dat niet zou
doen vanwege mezelf, maar de problemen die ik ondervind in mijn
gezin. Ze zijn nog steeds tevrede met mijn functioneren en dat wil
ik graag zou houden. Het bleek dat de extra dagen die ik vorig jaar
vrij heb moeten nemen nog gecompenseerd konden worden met de vakantie
dagen die ik vanuit voorgaande jaren had mee genomen. Dit jaar begin
ik dus met een schone lei. Ik ben benieuwd hoe het zal lopen
Van de week schrok ik van het bericht dat de Raad voor de Volksgezondheid
het advies geeft om de AWBZ te ontmantelen en onder te brengen bij
de normale ziektekosten verzekering. Het idee is dat de alsmaar stijgende
kosten voor de AWBZ ingedamd zouden kunnen worden middels marktwerking.
Er gaat inderdaad veel geld om de AWBZ. De kosten voor een persoon
die verblijft in een zorg instelling lopen van € 59,52 op
tot € 331,57 per dag volgens de nieuwe tabellen voor de
zorgzwaartepakketen.
Li-Xia zegt dat haar geheugen de laatste tijd weer beter wordt, omdat
ze minder gebruik maakt van boodschappenlijstjes. Maar eerlijk gezegd
heb ik daar zo mijn twijfels over. De ketting van haar oude fiets
loopt er regelmatig af en ik had voorgesteld dat ze zolang maar de
oude fiets van Annabel (nog geen drie jaar oud) zou gaan gebruiken en
dat ik naar haar fiets zou kijken. Gisteravond kon ze eerst de sleutels
van de oude fiets van Annabel niet vinden. Toen ik in de trapkast een bakje
met sleutels vond, vroeg ik haar of ze bepaalde sleutels zou kunnen
gaan passen. Ze ging naar de schuur, maar het duurde erg lang voordat
ze terug kwam. Toen ik ging kijken waar ze bleef, bleek dat ze de
sleutels niet geprobeerd had. Het waren inderdaad de sleutels van de
oude fiets van Annabel stelde ik al snel vast. Terug binnen gaf ik een
van de sleutels aan haar om in haar tas te doen. Nog geen uur later
vroeg ze waar de sleutels van de fiets van Annabel waren. Ik vertelde
haar dat er een in haar tas zat en daar vond ze hem weer. Vanochtend
riep ze echter opnieuw naar Annabel om te vragen waar de sleutels van
haar oude fiets waren. Ze was het dus opnieuw vergeten dat er een in haar
tas zat. Toen ze vanmiddag eindelijk naar de stad wilde gaan, (het lijkt
er op alsof ze tegenwoordig er uren over doet om weg te gaan) kwam ze
binnen met de mededeling dat de fietsen waren gevallen. Ik ging kijken
en zag de oude fiets van Annabel buiten op grond liggen, maar nog steeds
op slot. Ze wilde de fietstas van haar fiets af halen. Omdat ik zo
Annabel weg moest brengen naar een verjaardagspartijtje heb ik toen
maar besloten om snel de ketting om haar oude fiets te leggen in.
Gelukkig ging dat redelijk makkelijk.
€ 130
Vanavond was ik eindelijk weer eens in de gelegenheid om naar
het Alzheimer Café te gaan. Maar ik was een beetje te
laat van mijn werk weggegaan en moest me dus haasten met het
eten. Omdat er regen dreigde besloot ik met de auto te gaan.
De avond werd gehouden in
Wijkcentrum De Roef dat ligt in een eenrichtingsstraat.
Ik moest dus al om rijden om er te komen en toen ik de straat
in reed zag ik overal lege parkeerplaatsten maar wel met een
bordjes dat het invalidenparkeerplaatsen betroffen. Ik nam
aan dat het wel los zou lopen en omdat ik al een beetje te laat
was besloot ik toch maar op een van de invalidenparkeerplaatsen
te gaan staan. Zoiets doe ik anders nooit.
De avond ging over op vakantie gaan voor mensen met dementie
en hun mantelzorgers. Ik trof iemand die ik op een andere
manier kende en bij wiens moeder recentelijk de ziekte van
Alzheimer was vastgesteld en raakte met haar in gesprek.
Toen ik rond half tien wegging, regende het pijnenstelen en
was ik blij dat ik met de auto was gekomen. Bij de auto gekomen
bemerkte ik een stukje papier onder de ruitenwisser. Het was
totaal doorweekt en alhoewel ik niet kon lezen wat er opstond,
was me al wel duidelijk wat het was. In de auto gezeten bestudeerde
ik en na een tijdje vond ik het bedrag: € 130. Terwijl
het briefje opdroogde werd de tekst langzaam zichtbaar. De
"aankondiging van beschikking" was uitgeschreven om 19:37 door
de verbalisant met nummer 2926 in de Pastoor Geertmanstraat te
Enschede met als omschrijving: "Parkeren op een
invalidenparkeerplaats zonder duidelijk zichtbare
invalidenparkeerkaart". Het is al meer dan tien jaar geleden
dat ik een parkeerboete heb ontvangen. Ik kan me niet herinneren
ooit langer dan een half uur op een invalidenparkeerplaats te
hebben geparkeerd. Ik ga de volgende keer maar weer op de fiets.
Niet de enige
Toen ik vanochtend op mijn werk mijn verhaal deed over de
boete van gisteren, bleek dat een collega van mij precies
hetzelfde was overkomen op precies dezelfde plaats. Schijnbaar
ben ik niet de enige die de verleiding kan weerstaan van de
lege invalidenparkeerplaatsen midden in een overvolle wijk.
(Hierdoor voelde ik me meteen al een stuk beter.)
De les is dus, dat als je denkt dat je er waarschijnlijk wel
mee weg kan komen, dat je waarschijnlijk niet de enige bent
die dat denkt en dat het dus heel goed kan zijn dat er inmiddels
een parkeerwacht is die dat ontdekt heeft en regelmatig op zo'n
plaats gaat kijken om aan zijn quota te komen.
Partnergroep
Vanochtend zou er tussen 8 en 10 een monteur van het waterbedrijf
langskomen om de watermeter te verwisselen. Ik suggereerde Li-Xia
om met haar moeder te bellen omdat het vandaag het Chinese nieuwjaar
is en het jaar van de rat is begonnen. Maar het duurde lang voordat
er een monteur kwam. Toen het tien uur was heb ik maar opgebeld
naar waterbedrijf om het te melden. Die wisten ook niet wat er aan
de hand was. Om vijf over tien ging de bel en stond de monteur voor
de deur. Ik heb hem verteld dat het niet kon omdat ik naar een
afspraak toe moest. Kort daarna ging ik naar het verpleeghuis naar de
bijeenkomst van de partners van de jong dementerende groep. Er was
voor het eerst in lange tijd weer eens een nieuwe partner. Reden
voor een uitgebreid kennismakingsrondje. En eigenlijk is dat het
enige wat we gedaan hebben. Maar wel erg waardevol om zo weer even
bij te praten. Ik heb eigenlijk helemaal niets gezegd over de dip
die ik een paar weken geleden ervoer, waarschijnlijk omdat ik me
nu weer een heel stuk beter in mijn vel zit. Ik was zelfs redelijk
opgewekt toen ik naar huis reed.
Hersenschimmen
Vanochtend het boek Hersenschimmen van
J. Bernlef
uit gelezen. Het is inderdaad een
indrukwekkend boek. Toch bevat het wel een aantal onrealistische
kanten. Ten eerste dat het hele aftakelingsproces zich afspeelt
in een tijdsspanne van negen dagen. Mij was dit in eerste instantie
ook niet opgevallen en ik ben daarin niet de enige. Wat me verder
opviel is dat de hoofdpersoon nog vrij lang bleef redeneren. Ik
heb juist het idee dat het vermogen om abstract te redeneren ook
al vroeg aangetast lijkt te worden. Je ziet ook dat veel mensen
problemen krijgen met taal. En dat is dan niet alleen een probleem
met het vinden van de juiste woorden, maar ook dat de taaluitingen
eenzijdiger worden. Op andere punten is het verhaal wel realistisch,
zoals bijvoorbeeld het vergeten wat er net gebeurt is, het niet
meer herkennen van voorwerpen, het niet meer weten hoe iets werkt
en het jezelf niet meer herkennen in de spiegel.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat de Twentse zorgcentra nu een oplossing hebben gevonden zodat
Andy iedere week naschoolse opvang kan krijgen. Tot nu toe
was dit slechts om de week. We zijn erg blij met deze oplossing
en hopen dat Andy zich er ook goed bij zal voelen.
Griep
Sinds vrijdagavond ben ik geveld door de griep. Nu, vier dagen
later, ben ik nog steeds niet helemaal hersteld. Het is jaren
geleden dat ik zo ziek ben geweest. Andy had een week geleden
ook al hoge koorst gehad. Gelukkig hebben Annabel en Li-Xia
er tot nu toe geen last van gehad. Vooral zaterdag was ik er
erg aan toe. Aan het eind van de dag moest ik de medicijnen,
de vitaminen en dergelijke voor Li-Xia klaar zetten, zoals ik
dat iedere week op zaterdag doe voor de komende week. Li-Xia
hielp me er mee, maar het viel me op dat ze moeite had om
mijn instructies op te volgen.
Thuis pagina |
Januari 2008 |
Maart 2008