Gisteravond om half 12 ontdekte Li-Xia dat ze haar huissleutels
kwijt waren. We hebben er een uur naar lopen zoeken, maar ze niet
kunnen vinden. Vandaag door gegaan met zoeken en meteen maar de
gelegenheid gebruikt om wat dingen schoon te maken. Na ruim anderhalf
uur melde Li-Xia dat ze had gevonden. Ze zaten in een tasje met kleren
die ze gisteren voor Andy gekocht had. Het gebeurt vrijwel dagelijks
dat ze zegt haar sleutels (of iets anders) kwijt te zijn, maar
meestal vind ze ze dan weer binnen een paar minuten terug. Het is
toch wel iets om je zorgen over te maken, want stel dat ze de sleutels
in de buitendeur had laten zitten en dat iemand ze mee had genomen.
Vanavond ben ik, op de fiets, naar het Alzheimer Café gegaan.
Het thema van de avond was "Rouwverwerking". De vrouw die de inleiding
deed, heeft zich in haar werk bezig gehouden met terminale patienten
en rouwverwerking. Zelf heeft ze samen met haar broers en zussen ook
zeven jaar lang voor haar dementerende moeder gezorgd. Ik vond dat in
haar verhaal het prespectief van de partner iets te weinig naar voren
kwam. Volgens mij zijn er toch een aantal verschillen in de beleving
van partners en die van andere familieleden. Opnieuw werd ik me bewust
van de uitzonderlijke situatie waarin ik zelf verkeer. Na afloop heb
ik nog even gepraat met de spreekster over mijn situatie. Ze heeft wel
wat nuttige opmerkingen gemaakt, vooral ook wat betreft de situatie
van Annabel.
Gisteren heb ik het boek De troost van Melancholie van
Jozef Zehentbaueruit gelezen. De ondertitel van het
boek is De droevige lichtheid van het bestaan. Het boek
handelt over mensen met een melancholisch karakter. Ik kan me
niet vinden in alles wat de auteur schrijft, maar ik ben wel
tot de conlusie gekomen dat ik ook een melancholicus ben.
Volgens de auteur waren vele grote wetenschappers en kunstenaars
ook melancholici. Hij ziet het dus niet als een negatieve eigenschap.
Ook vind hij dat depressiviteit en melancholie twee duidelijk
verschillende dingen zijn. Melancholische mensen zijn niet per
definitie depressief. Hij betoogt dat mensen pas depressief zijn
als ze hun neerslachtigheid als een ziekte ervaren. Het is wel
een grappig boekje en misschien ook wel nuttig geweest om te
lezen.
Gisteren hoorde ik dat Hugo Claus zelf het einde van zijn
leven heeft gekozen door middel van euthanasie omdat hij
de Ziekte van Alzheimer had. Nu ben ik wel benieuwd hoe dat
gegaan is, want ik zag gisteren een fragment van een interview
van iemand die recentelijk nog bij Claus op bezoek was geweest
en herinneringen uit het verleden had opgehaald. Hier lijdt
ik uit af dat Claus nog in de begin fase van de ziekte zat.
Volgens recht en regel website mag euthanasie bij dementie niet
omdat een demente wilsonbekwaam is. Maar niet iedereen met
de ziekte van Alzheimer is meteen wilsonbekwaam, zeker niet
iemand in de begin fase van de ziekte. Maar goed dan moet er dus wel
sprake zijn van ondragelijk lijden. In België
is hier schijnbaar eerder sprake van dan in Nederland, want
in Nederland is het niet gebruikelijk dat euthanasie bij
beginnende dementerende mogelijk is. Zie ook het artikel
Euthanasie en dementie: nee heb je voor meer
informatie over dit onderwerp.
Gisterochtend constateerde ik dat een van mijn broeken
was versleten. Toen ik een andere broek pakte, ontdekte
ik dat er een gat in een van de zakken zat en heb ik dat
gerepareerd. Toen ik 's avonds thuis kwam, maakte Li-Xia
een terloopse opmerking dat ik boven moest gaan kijken om
te zien wat ze gekocht had voor mij. Ik keek haar vragend
aan en ze antwoordde dat ik haar toch gevraagd had om nieuwe
broeken te kopen. Het bleek dat ze drie nieuwe broeken had
gekocht. Ik zei haar dat ik haar helemaal niet gevraagd had
om nieuwe broeken te kopen. Dit lijkt me toch een vorm van
confabulatie, want later kwam ik er achter dat ze dacht dat
ik geen broeken meer had. Maar ze wist gewoon niet waar ze
hingen/lagen. Vanmiddag zijn we om half vier met z'n tweetjes
naar de stad gegaan en hebben de broeken teruggebracht omdat
ik ze niet echt lekker vond zitten. Gelukkig deden ze er bij
de winkel niet moeilijk over.
Daarna hebben we nog wat rond gekeken in de stad en zijn
we nog samen met Annabel Döner Kebab en Falafel wezen
eten, zoals we wel vaker doen.
Gisteravond lag Li-Xia al onder de dekens toen ik onze
slaapkamer in kwam. Toen ik in bed stapte stond ze op
met de mededeling dat ze haar medicijnen moest innemen.
Ik dacht dat ze hier doelde op de
Xyzal pil die ze 's avonds meestal inneemt. Ik was
een beetje verbaasd toen ik haar naar beneden hoorde
lopen, want haar Xyzal pillen heeft ze in de badkamer
liggen. Ik hoorde haar beneden ook een glas met water
pakken. Toen ze weer boven kwam, bleek dat ze haar
Reminyl pil en nog wat vitamines en dergelijke ingenomen
had. Ik vroeg haar waarom ze dat had gedaan. En toen bleek
dat ze plotseling bevangen was geweest met de angst dat ze
ze vergeten was en in een opwelling naar beneden was gegaan.
Ik sprak mijn bezorgdheid hier over uit. Toen ik vanochtend
in haar medicijndoos keek, was het een beetje een rommeltje.
Thuis pagina |
Februari 2008 |
April 2008
Maandag 10 maart 2008