Zo Ma Di Wo Do Vr Za
1 2 3 4 5
6 7 8 9 10 11 12
13 14 15 16 17 18 19
20 21 22 23 24 25 26
27 28 29 30
|
Pot
Toen Annabel en ik gisteravond met de auto naar de Nettorama
gingen, kwamen we onderweg Li-Xia tegen die terug kwam lopen
vanuit de richting van de Albert Hein. We waren beiden een
beetje verbaasd, omdat niet gemerkt hadden dat ze weggegaan
was en dachten dat ze boven lag te slapen/rusten, zoals ze
wel vaker doet. We lieten haar instappen en het bleek dat ze
de pot van de pastasaus in de glasbak bij buiten de Albert Hein
staat had weggegooid.
Vandaag heeft ze boodschappen gedaan en zelfs een aantal dingen
(wortels, kwark en vers geperste multi vruchtensap) gehaald die
ik haar niet verteld had om te halen, maar die wel gehaald
moesten worden.
Annabel en ik zijn naar de Weerselose markt geweest waar we wat van onze overbodige
spulletjes verkocht hebben. Deze rommelmarkt wordt wekelijks
gehouden en is in geheel Twente bekend. Alles was strak
georganiseerd. We hoefde alles bij elkaar maar 14 euro te betalen
en konden onze auto vlak naast onze kraam laten staan. Dus ook
het in en uitpakken ging snel. Ze hebben daar wel als regel dat
als je als verkoper niet voor 2 uur het terrein kon verlaten.
Zo rond kwart over een begon iedereen al in te pakken en vanaf
half 2 hebben we in de rij gestaan. De opbrengst was redelijk.
Zeker voor herhaling vatbaar.
Wat zoekt u?
Vanmiddag vanuit de kerk nog even de stad in omdat het koopzondag
was. Li-Xia wilde buiten bij De Slegte eerst haar brood op eten.
Omdat De Slegte nog niet open was, ben ik even aan de overkant bij
boekhandel Broekhuis gaan kijken. Toen ik tien minuten later naar
buiten liep, was Li-Xia nergens te bekennen. Ik zag dat haar fiets
er nog wel stond, dus leek het me het beste om maar even bij
De Slegte te gaan kijken. Op de begane grond zag ik haar niet.
Toen ik de trap op liep naar de eerste verdieping, zag ik Li-Xia
op de trap naar de tweede verdieping staan en hoorde ik een medewerker
van De Slegte vragen: "Wat zoekt u, mevrouw?" gevolgd door de
opmerking dat de boeken van de tweede verdieping nu in bepaalde
kasten op de eerste verdieping stonden. Ik riep snel: "Ze zoekt mij".
Ik denk dat Li-Xia de twee bordjes die op de trap stonden niet
begrepen had en dacht dat ik op de tweede verdieping was. Ze was
duidelijk weer vergeten dat ik bij boekhandel Broekhuis naar binnen
was gegaan.
Vanochtend heb ik het boek The Poincaré Conjecture
geschreven door Donal O'Shea uitgelezen
waar ik op 24 mei in begonnen was nadag ik het van Bert geleend had.
Het boek gaat over het vermoedde van Poincaré;
Ik vond het wel een interessant boek, alhoewel ik wel moet toegeven
dat ik weinig meer begreep van de wiskunde in de tweede helft van
het boek. In de eerste hoofdstukken doet de schrijver grote moeite
om het onderwerp uit te leggen aan leken, maar hoe verder je in het
boek komt des te moeilijker het wordt. (Dit was ook al het geval
in het boek Four Colors Suffice.)
Het boek gaat ook veel over de achtergronden van de personen
die met het vermoeden te maken hebben gehad. Naar mijn smaak soms
iets te veel zelfs. Het boek bevat ook 39 paginas met aantekeningen
tegen tweehonderd pagina's aan tekst. Veel van de aantekeningen
zijn bronverwijzingen. Een andere deel legt iets nader uit, terwijl
de overige juist technischer zijn. Ik vraag me af of het niet
beter zou zijn geweest om een deel van de aantekingen op te nemen
in de tekst en/of te verwerken als voetnoten, want nu moet je
de heletijd je vinger op twee plaatsten in het boek houden.
Wat me wel iets teleurstelde was hoe het boek omging met
Gregori Perelman, degene die het uiteindelijke bewijst geleverd
heeft van het Vermoede van Poncairé. Het boek begin
met een hoofdstuk over die maandag 7 april 2003 waarop Perelman
voor het eerst in het openbaar uitleg geeft van zijn bewijs.
Het boek besteed maar een halve pagina aan de achtergrond van
Perelman, wat veel minder is dan vele van de andere wiskundige
die in het boek genoemd worden. Ook zegt het boek eigenlijk niets
over de reden waarom Perelman de Fields Medal weigerde. Er staat
alleen dat hij net zo als Gauss er niet van houdt om in het
voetlicht te treden. Een belangrijke reden is natuurlijk dat
hij niet de erkening kreeg die hij verwacht had. Zeker het
uitblijven van afkeuring uit de wiskundige wereld op het
artikel van Cao en Zhu, waarin zij beweerde het bewijst te
hebben geleverd en belangrijke gaten te hebben gedicht, stelde
hem erg teleur. In een tweede versie van het artikel van Cao
en Zhu keerde zij terug op hun schreden en erkende ze dat er
geen gaten hadden gezeten in het bewijs van Perelman, maar dat
ze het bewijs niet goed genoeg hadden begrepen. Het boek zegt
helemaal niets over deze controverse. En eigenlijk is dit wel
bijzonder, want in andere delen van het boek wordt wel uitgebreid
ingegaan hoe omstandigheden het onderzoek in de wiskunde hebben
bepaald. Perelman stoort zich vooral aan het feit dat politiek
een steeds grote rol gaat spelen binnen de wiskundige gemeenschap
die lange tijd werd gekenmerkt door grote openheid en ook het
erkennen van behaalde resultaten.
Stemmen
Toen ik vanochtend bij het stembureau uitlegde dat Li-Xia mij wel
wilde machtigen om te stemmen maar geen handtekening konden zetten,
reageerde men met: "Dat is een van die bijzondere gevallen waar we
extra op moeten letten." Er ontstond enige discussie over de te
volgen procedure. Ze vroegen of ik kon aantonen dat Li-Xia geen
handtekening kon zetten en ik liet ze het paspoort van haar zien.
Uiteindelijk concludeerde ze dat ik toch de machtiging moest
invullen en dat Li-Xia dan maar een kruisje moest zetten. Nadat
ik haar twee keer het hokje had aangewezen, zette ze een 'handtekening'
die bestond uit wat krullen. Ik heb toen, nadat ik Li-Xia verteld
had ergens te blijven wachten, in een stemhokje onze stemmen
uitgebracht op twee stembiljetten.
Kluisje
Gistermiddag werd ik gebeld door een medewerker van Fysiogym dat er een sleuteltje van een kluisje gevonden was
en dat er in dat kluisje spullen van Li-Xia zaten. Vanochtend
ben ik wezen kijken. En inderdaad vond ik daarin alle spullen
die ze vorig jaar op maandag 29 juni 2009 kwijt was geraakt. Ik werd op die dag
gebeld door een medewerker van Fysiogym dat Li-Xia haar huissleutels
was kwijt geraakt. Ze kon toen niet precies vertellen wat er
gebeurd was. Ik kan me toen wel herinneren dat ze iets over een
kluisje heeft gezegd en ook dat een medewerker van Fysiogym gezegd
heeft dat ze niet zomaar ieder kluisje konden gaan open maken,
want Li-Xia kon geen kluisje aanwijzen, zo ver ik me weet te
herinneren. Ergens wel begrijpelijk dat ze niet zo maar kluisjes
konden gaan open maken. Eerlijk gezegd baal ik er nu wel een beetje
van dat ik niet beter naar Li-Xia geluisterd heb en niet wat
assertiever ben geweest. Ik heb helemaal niet gedacht aan de
mogelijkheid dat ze het sleuteltje van het kluisje was kwijt
geraakt en dus het idee dat haar spullen in een kluisje zaten
vrij snel terzijde geschoven. (Achteraf gezien hadden ze misschien
aan het eind van de dag de kluisje die nog op slot zaten, kunnen
openen met de loper die ze hebben.) Het is ook goed mogelijk dat
ze die ochtend twee kluisjes heeft gebruikt en daardoor in de war
is geraakt.
Alles bij elkaar heb ik vorig jaar meer dan 400 euro aan kosten
gemaakt om de sloten te vervangen en de 'verloren' artikelen te
vervangen. Ik voel me nu wel een beetje dom. Ik schaam me er voor
dat ik toen gewoon te snel conclusies heb getrokken en er vanuit
ben gegaan dat Li-Xia iets doms had gedaan. De neiging om haar,
haar ziekte, ergens de schuld van te geven is toch wel sterk
aanwezig wanneer er weer eens iets misloopt of kwijt is geraakt.
Regelmatig blijkt dat het dan toch niet aan haar lag.
Boekenwinkels
Vandaag samen met Li-Xia de stad in geweest. Nadat we over
de markt waren gelopen voor wat inkopen en naar fotokamera's
bij de Media Markt hadden gekeken, hebben we wat boekwinkels
bezocht. Eerst even bij "Boekenvoordeel" wezen kijken.
Toen we over de Oude Markt liepen, begon net de WK wedstrijd
tussen Nederland en Japan. Bij De Slegte gold er 11% korting op alle boeken vanwege
de wedstrijd. Ik heb wel wat gekeken, maar niets gekocht.
Daarna naar boekwinkel Broekhuis
waar we eerst de tentoonstelling op de tweede verdieping
gekeken hebben. Vervolgens twee boeken van Tijn Touber over
verlichting bekeken. Boekwinkel Kruimeltje was gesloten, hoogtwaarschijnlijk
vanwege de WK wedstrijd. Bij de De Bijenkorf gekeken bij de boeken met 50% korting.
Eerst vond ik het boek Onmisbaar Chinees door Kees en
Jan 't Hart (ISBN 9789021434469, € 2,50). Een wel
grappig woordenboekje bedoelt voor mensen die naar de Olympische
spelen in Bejing ging. Daarna vond ik ook nog Dagboek 1967
van Jan Wolkers (ISBN 9789023440406, € 9,25). Om 14:40
riepen ze om dat de stand 1-0 voor Nederland was. Toen ik om
14:56:40 afrekende, kreeg ik gratis het boekje Onmacht
door Charles den Tex (ISBN 9789059651081) vanwege de week van
het spannende boek.
Vanavond weer eens een uniek gerecht gegeten, iets wat ik nooit
eerder heb gegeten. Vanmiddag vanuit de stad naar huis bij de Toko
een vers blokje tahoe gehaald. Bij de Nettorama 772 gram sperziebonen
gehaald. Ik dacht dat we thuis nog een potje Go-Tan hadden staan
voor een groentesaus, maar dat bleek een potje Ajam Paniki te zijn
wat bedoelt is voor 450 gram kip. Ik had geen zin om kip te maken,
maar tahoe bestaat ook uit eiwit. Dus heb ik eerst de tahoe gebakken
in ruim olie. Ik vergat nog bijna wat rijst te maken. Een kopje
rijst met anderhalf kopje water gekookt. Als laatste de Ajam Paniki
opgewarmd met de tahoe er bij. Met de sperziebonen erbij smaakte
het wel goed. Alleen een beetje pittig. Ik kan me niet herinneren
ooit eerder een potje Ajam Paniki te hebben gebruikt en al helemaal
niet in combinatie met tahoe.
Toverspullen
Vorige week wat spullen opgeruimd en toen zijn er ook wat oude
schriftjes die we gebruiken om met school en de opvang te communiceren
naar boven gekomen. Andy wilde dat ik het schriftje van 2006
voorlas. Vanavond toen ik bij sinterklaas was met voorlezen,
kwam Annabel er bij en vroeg wat zij had gekregen. Toverspullen
antwoordde Andy. En inderdaad Annabel heeft een keer een
goocheldoos gekregen met Sinterklaas. Het zou me niets verbazen
als dat in 2006 geweest is. Andy onthoud soms de meest merkwaardige
details.
Prikken en paspoort
Vanochtend naar de lokale GGD geweest voor onze prikken voor onze
reis naar China. Li-Xia kreeg er drie en ik twee. Ik kreeg prikken
voor Hepatitis A en buiktyfus. Li-Xia kreeg er nog haar laatst DTP
prik bij, dit omdat ze er bij gebrek aan gegevens er vanuit gaan
dat ze die nooit in China heeft gehad.
Daarna doorgereden naar het stadhuiskantoor om het paspoort van
Li-Xia dat we een jaar geleden als vermist hadden opgegeven en
vorige week weer terugvonden in te leveren. Helaas konden we het
niet 'vernietigd' (met gaatjes) terugkrijgen dit omdat het centraal
verwerkt moet gaan worden vanwege de vermismelding.
Dagboek 1967
Vandaag Dagboek 1967 van Jan Wolkers uitgelezen waarin ik afgelopen zondag ben begonnen en dat ik
afgelopen zaterdag om 14:56:40 voor € 9,25
bij De Bijenkorf gekocht had.
Leuk om te lezen. Jammer dat ik het uit had ontdekte dat er ook nog
elf pagina's met noten achter in het boek stonden. De noten betreffen
voornamelijk personen die in het boek genoemd worden. Dit had ook heel
goed als voetnoten gekunt. Ik snap niet waarom uitgevers voor dit systeem
van noten kiezen. Het idee van noten is toch om de aandachtige lezer
te helpen de tekst beter te begrijpen. Ik vond overigens al twee fouten
in de noten. Gezien het feit dat de noten voornamelijk over personen
gaan had een index ook niet misstaan. Soms staat er in de tekst van het
dagboek ook '(onleesbaar)' en is het niet duidelijk of hier het handschrift
van Jan Wolkers onleesbaar was of dat hij dit zelf zo geschreven heeft.
Ik ben ook wel benieuwd naar de vorm van het bron document (of documenten).
Soms krijg je de indruk dat het overgenomen is uit een agenda omdat er
soms tussen haakjes een opmerking staat die aangeeft dat de 'afspraak'
niet doorging. Echter de lange teksten van de vakantie in november
naar Ibiza suggeren toch weer een andere vorm. Het dagboek sluit af
met de tekst: "Lezen dit boek door om te zien wat er het afgelopen
jaar is gebeurd." Er wordt ook verwezen naar een wit boek.
Na het lezen van wat recenties van "Horrible Tango", de roman die
Wolkers in dat jaar schreef, is wel duidelijk dat het een sterk
autobiografisch verhaal is, omdat in het dagboek beschreven staat
hoe Wolkers een neger, genaamd Lucien Couvin, in huis neemt.
Ik wist niet dat Jan Wolkers een verzamelaar van etnografica was en daar
grote bedragen aan uitgaf. Hij lijkt dezelfde facinatie met sneeuw te hebben als ik. Heeft ook de gewoonte om boeken te lezen op de WC.
Hier een verhaal over de foto op de stofhoes. De de tekst van
25 mei 1967 lijkt te suggereren dat de foto op die dag gemaakt is.
Volgens DBNL verscheen er in de
Panorama van 25 juni 1967 (54e jaargang, nr. 25) een reportage met
een foto van hen beiden.
Interessant boek om nog eens terug te lezen of dingen voor uit te zoeken,
zoals bijvoorbeeld de vele films die er in genoemd worden.
Bewaarplicht zoektermen
Hoe vaak gebruik jij Google (of een andere zoekmachine) per dag?
Als het aan de Europese Unie ligt worden alle zoektermen binnenkort
een jaar lang bewaard. Op dit moment wordt al bijgehouden welke
website er worden bezocht, maar deze uitbreiding van de bewaarplicht
gaat wel heel ver. Het voelt haast als een microfoon die in de kamer
hangt en willekeurig woorden opvangt en opslaat.
Volgens een bericht van Bits of Freedom, hebben de volgende Nederlandse
parlementsleden de Schriftelijke Verklaring welke deze wijzing van de
bewaarplicht op de agenda zet, ondertekend:
- Wim van de Camp (CDA)
- Lambert van Nistelrooij (CDA)
- Corien Wortmann-Kool (CDA)
- Peter van Dalen (CU)
- Bastiaan Belder (SGP)
Gebruik Google, nu het nog kan, om hun e-mailadres te achterhalen en
laat ze weten wat je er van vind.
Fotograaf Charles Kuiper
Vandaag met Annabel en Andy naar fotograaf Charles Kuiper geweest.
Zijn winkel is aan gevestigd aan Beltstraat 80. Ik was er nog nooit
binnen geweest. Annabel had er dit voorjaar haar pasfoto's laten
maken voor haar identiteitskaart. De winkel maakte een beetje een
rommelige indruk, maar uit hoe hij omging met een klant voor ons,
gaf mij de indruk dat het hier toch wel een zeer vakbekwaam iemand
betrof. Terwijl we op onze beurt wachtte, zocht ik naar de plaats
waar de pas- en portretfoto's werden gemaakt, maar zag die niet.
Toen we dichter bij kwam ontdekte ik een soort kast die helemaal
in het zwart gehuld was en waarin een eenvoudige witte kruk stond.
Ook een grote flitser.
Ik had opgevangen dat het niet mogelijk was om te pinnen en toen
ik zei dat we misschien niet voldoende geld bij ons hadden, zei
hij dat hij ook wel een rekening kon uitschrijven. Ik vertelde hem
wat we wilde en Annabel en Andy namen plaats in de kast. Snel
schoot hij wat foto's en las deze in op de computer. Andy kwam er
bij staan. Ik moest hem iets terughouden, want er lagen allemaal
stekkerblokken op grond en ik was bang dat hij op iets zou stappen.
Het was toen ook dat ik zag dat de fotograaf op zijn sokken liep.
Er kwam ook een klein meisje aangelopen dat voorkroop en hem
aansprak met opa. Het meisje werd geroepen door haar vader die
achter de wachtende klanten stond. We bekeken de foto's en hij
selecteerde een foto, maar ik vond dat Andy iets omhoog keek. Hij
maakte een opmerking dat dat toch niet zo erg was. Maar hij stelde
voor nog wat foto's te maken. Annabel en Andy gingen weer terug de
kast in, en hij schoot nog een tiental foto's. Maar toen we die
bekeken, zat er geen betere foto bij. Uiteindelijk kwamen we weer
terug bij zijn eerste keus en toen ik beter keek, moest ik
concluderen dat het eigenlijk wel heel typisch was voor Andy om
iets omhoog te kijken en dat het in dat opzicht eigenlijk een hele
goede portret foto was. We lieten hem afdrukken (printen) en het
bleek dat ik nog genoeg geld had om hem te betalen. Inmiddels
stonden er alweer vier klanten te wachten op hun beurt. Ik denk
dat wij nu ook 'vaste' klant zijn geworden. De portretfoto nemen
we mee naar China voor de moeder van Li-Xia.
46,2 Kg
Gisteren e-mailde een mensen van de thuiszorg, die een paar weken
op vakantie was geweest, dat ze vond dat Li-Xia afgevallen was.
Li-Xia heeft nog steeds de gewoonte om zichzelf regelmatig te wegen,
maar ze schrijft vaak niet erg duidelijk. De cijfers zijn vaak niet
leesbaar en ook lijken ze soms niet te kloppen. Ik krijg de indruk
dat ze vaak al haar schoenen aan heeft als ze zich weegt. Vanochtend
heb ik haar dus met alleen onderbroek en sokken gewogen en de
weegschaal bleef steken op 46,2 Kg. Volgens de eetstoornis website heeft ze nu een BMI van 18.5 wat op de
grens van ondergewicht is. Ik moet nu echt op haar gewicht gaan
letten en proberen haar te stimuleren om meer te eten.
Thuis pagina
| Mei 2010
| Juli 2010
Donderdag 24 juni 2010